Kirgistan to kraj pełen tajemnic, w którym mieszają się ze sobą mity i historia. Zachwycają krajobrazy, jego piękno jest zdumiewające. W Kirgistanie można dostrzec, że prawdziwą sztukę tworzy sama Natura. Aby poznać uroki Kirgistanu trzeba włożyć w to trochę wysiłku lecz ze wszech miar warto. Historia tego kraju liczy sobie tysiące lat. Już w I w p.n.e. pastwiska Tien Szanu stały się domeną nomadów. Kultura Kirgistanu opiera się przede wszystkim na nomadycznym trybie życia Kirgizów. Pasterze przemierzają na koniach ogromne przestrzenie w poszukiwaniu nowych pastwisk dla swoich zwierząt. Tradycyjne jurty spotyka się w całej Kirgizji i stanowią one nieodłączny element krajobrazu. 
Kirgizi to niezbyt liczny naród. Jest ich zaledwie około 5 milionów z czego 3 miliony żyją w Kirgizji. Posługują się językiem kirgiskim, który należy do tureckiej grupy języków ałtajskich. Kirgizi wyznają głównie Islam sunnicki.  
Niezwykłe kolory tego kraju, ośnieżone szczyty gór, turkusowe jeziora, pasące się stada koni... wszystko to zachwyca, wręcz oszałamia. Wypicie kumysu, skosztowanie baraniego szaszłyku z cebulą czy konna przejażdżka po górach dodaje niezapomnianego smaku kirgiskiej przygodzie.

Tadżykistan urzeka i fascynuje. To najmniejszy kraj Azji. Niemal całą jego powierzchnię zajmują góry. Ponad połowa terytorium leży powyżej 3000 m n.p.m. Tadżykowie mają perskie korzenie. Historia kraju sięga czasów zamierzchłych. Ziemie współczesnego Tadżykistanu były zamieszkiwane od neolitu. W I tysiącleciu p.n.e. rozwinęło się na tych terenach rolnictwo oparte na sztucznym nawadnianiu. Śladów długiej i burzliwej historii kraju jest na jego terenie bez liku.
Podróżowanie po Tadżykistanie, podziwianie gór i lodowców, wizyty w wioskach odciętych od świata, gorących źródłach, czas spędzony z pamirskimi rodzinami i jedzenie lokalnych przysmaków jest wielką, niezapomnianą przygodą. Trzeba jednak zdać sobie sprawę z tego, że aby tego wszystkiego doświadczyć trzeba włożyć dużo siły i energii aby móc pokonać te ogromne, puste, bezludne i naturalnie dzikie przestrzenie, których piękno zapiera dech w piersi.
A może to tylko wysokość powoduje, że oddech staje się trudniejszy...?